Suchodaniec to miejscowość o powierzchni 1232 ha. Dobre w skali gminy gleby pozwoliły na rozwój produkcji roślinnej i chowu zwierząt.
Suchodaniec z kart historii
Wieś założono w okresie wczesnego średniowiecza, jednak pierwsze potwierdzone dokumentem informacje o istnieniu osady Sughidanetz pochodzą dopiero z 1302 roku. Nazwa Suchodaniec, początkowo pisana oddzielnie, należy do typu nazw kulturowych, to znaczy związanych z dawnymi stosunkami feudalnymi. Pochodzi od słowa dań - oznaczającego należność, daninę, opłatę za leczenie. Przydomek "Suchy" nadano dla określenia istniejących warunków naturalnych oraz w celu odróżnienia od pobliskiego Mokrego Dańca.
Trudno jest odnaleźć jakiekolwiek wiarygodne i potwierdzone dokumentem informacje o panach wsi, aż po wiek XVII, kiedy to majątek przejmują hrabiowie von Larisch z Kamienia Wielkiego. Z całą pewnością wiadomo, że hrabia Ludwik Hiacynt von Larisch żyjący w latach 1700-1779 był dziedzicem między innymi Suchodańca. Poślubił on hrabiankę Zofię von Strachwitz - Zauche (1729-1799), małżeństwo to pozostało bezdzietne. W swoim testamencie należące do niej dobra przekazała hrabianka bratu Ernestowi von Strachwitz, z zastrzeżeniem, że przekaże je synowi, bratankowi hrabiny. Ernest von Strachwitz był opatem i archidiakonem Diecezji Wrocławskiej. Naoczni świadkowie opowiadali, iż był on tak bogaty, że pieniądze dziedziczone z dóbr wiózł do Wrocławia na kilku wozach. Stosownie do postanowień siostry przekazał odziedziczone do niej dobra.
Suchodaniec został przekazany ok. 1800 roku hrabiemu Hiacyntowi von Strachwitz, który wraz z poślubioną baronówną von Welczek z Łabęd zamieszkał właśnie w Suchodańcu w roku 1805. Tam też przyszedł na świat ich syn Hiacynt Ernest hrabia von Strachwitz-Susky Groß-Zauche, który panował od 1843 do 1865 roku, kiedy to kolejnym właścicielem Suchodańca został jego syn Hiacynt Karol, człowiek wielkiego serca. Hrabia zmarł nagle w 1870 roku, osierociwszy sześcioro dzieci. Dobrami zarządzała jego żona Luiza, a później synowie.
W XIX wieku osadę zamieszkiwało 3 wolnych gospodarzy, 26 zgrodników i 7 chłopów - pracowników dworskich wraz z rodzinami. Powierzchnia ziemi ornej (głównie piaszczystej) wynosiła 915 mórg. Dzieci chodziły do szkoły w Ligocie Czamborowej.
W czasie plebiscytu w 1920 roku na 179 osób uprawnionych do głosowania, za Polską było 95, a za Niemcami 84.
