Izbicko - siedziba władz gminy, o powierzchni 1079 ha. Miejscowość przy trasie drogi krajowej nr 94, warunki korzystne dla inwestorów.
Izbicko z kart historii
Wykopaliska archeologiczne pozwalają wnioskować, że już w okresie wpływów rzymskich w IV w. n.e. istniała na tym terenie osada. Ciągłość tego osadnictwa potwierdziły badania archeologiczne prowadzone zarówno przed, jak i po II wojnie światowej.
Na przełomie XIII i XIV wieku, w odległości 3 kilometrów na północny - wschód od dzisiejszego kościoła, istniało grodzisko. Grodzisko to założono na planie zbliżonym do koła, wykorzystując naturalną rzeźbę terenu (niewielkie wzniesienie). Powierzchnia tej góry stożkowej wynosi ok. 200 m2. Po zewnętrznej stronie zachowanej częściowo fosy widoczny jest wał, a za nim rów. Dzisiaj to miejsce nazywane jest przez mieszkańców - kopcem.
Pierwsza urzędowa wzmianka dotycząca osady pochodzi z roku 1295 i można ją odnaleźć w dokumencie biskupa wrocławskiego Jana III, informuje ona o istnieniu parafii Istbisco lub Yczbczko. Dokument Thainera zamieszczony w "Vetera Monumenta Poloniae et Lituanie" pochodzący z roku 1318 potwierdza tą informację. W średniowieczu Izbicko stanowiło prawdopodobnie część folwarku książąt opolskich i należało do Zarządu Rejonu Strzeleckiego. W roku 1556 wieś przeszła w ręce prywatne zmieniając w przeciągu 400 lat właścicieli kilkanaście razy. Tylko dwóm rodom udaje się utrzymać dziedzictwo dłużej niż wiek. W kolejności chronologicznej właścicielami byli: 1556-1575 hrabia von Manowski, 1575-1729 hrabiowie Frankenberg, 1729-1772 hrabiowie von Larisch, 1772-1792 hrabia von Stuuer, w roku 1799 ogłoszono upadłość majątku, 1800-1811 właścicielami stają się hrabiowie von Seilitz i von Erichson, a w 1811 hrabiowie von Strachwitz, którzy zarządzają majątkiem do 1945 roku.
Udokumentowane dzieje pałacu w Izbicku rozpoczynają się na początku XVIII w. zachował się fragment XVIII – wiecznego opisu posiadłości „pałac zbudowany w stylu klasycystycznym ma dwie narożne wieże zwieńczone niskimi blankami…, podjazd do pałacu prowadzi miedzy stawami rybnymi” a przy „nowo wystawionej, okazałej bramie wjazdowej znajduje się budynek zamieszkały przez pałacową służbę…”
Za XVIII wiecznym pochodzeniu pałacu mogą przemawiać też fragmenty w pozostałościach kroniki rodziny Strachwitz, pozostało z niej tylko kilka kartek. Znajduje się tam informacja o przekazaniu w wianie hrabiny Frankenberg pałacu wraz z włościami.
W XIX w. przeprowadzono remont i przebudowę pałacu. O zamiłowaniu Strachwitzów do polowań świadczył wystrój wewnętrzny pałacu, założony park leśno-stawowy oraz budowa domku myśliwskiego.
Pałac został zniszczony podczas III powstania śląskiego w 1921 roku. W latach 1923 – 1932 został odbudowany w stylu neobarokowym. Podczas II wojny światowej pałac nie został zniszczony w dotkliwy sposób. W 1945 roku otwarto w pałacu Państwową Szkołę Gospodarstwa Wiejskiego (Liceum Rolnicze). W 1984 roku rozpoczęto remont budynku, szkołę przeniesiono do innego budynku. Od początku 200 3 roku pałac z parkiem na nowego właściciela.
D.B. Werner w „Topographia Silesiae” przedstawił pałac wraz z ogrodem. Rysunki pochodzą z połowy XVII wieku. XIX wieczny wygląd pałacu przedstawił Alexander Duncker.
Z izbickim pałacem jest związana pewna ciekawostka. Do czasów II wojny światowej nad kominkiem wisiał miecz, którym ścięto księcia Mikołaja II. Miecz znajdował się w zbierze militarów hrabiego Strachwitz, nosił on nazwę miecza Piastów. Rodzina Strachwitz uciekając przed frontem rosyjskim zabrała miecz ze sobą. Napadnięto na nich w czasie ucieczki, zabrano wszystko im co mieli, łącznie z mieczem. Informację o tym, że w pałacu znajdował się miecz podaje również M.L. dr Gräfin Strachwitz. „Das Richtschwert, mit dem Nikolaus enthauptet wurde, soll nie wieder benutzt Wordem sein. Es befand sich bis 1945 im Besitz der Grafen Strachwitz – Stubendrof. Auf dem Schwert waren die Hinrichtungsarten eingraviert, zu denen ein Verbrecher verurteilt werden konnte: Schwert, Galgen, Rad. Das Schwert ist in den Wirren der Nachkriegszeit verlorengegangen“.
Park zajmował powierzchnię 11 ha. Na początku XVIII w. Powstał ogród rezydencjonalny po północnej stronie pałacu. Na południowej stronie urządzono ozdobny podjazd. Naturalnie zadrzewienie terenów po południowej stronie pałacu umożliwiło powstanie parku naturalistycznego w latach 50- tych XIX w. Po wschodniej stronie w miejscu przecięcie się drogi podjazdowej z ciekiem wodnym znajdował się staw. Park jest pokryty w sposób równomierny roślinami i niemal jednostajnie przypominający park lesny. W parku znajduje się 36 gatunków liściastych i 7 gatunków iglastych.
(Tekst pochodzi z pracy magisterskiej p. Anny Nieświec z Sprzęcic, pt. „Izbicko monografia miejscowości” – pisanej pod kierunkiem profesora M. Lisa).
Powstania śląskie zachwiały kilkusetletnią równowagę społeczną i narodowościową. Mieszkańcy wsi brali udział w walkach po obu stronach barykady, co doprowadziło do wielu konfliktów wewnątrz samej wsi. 20 października 1922 roku na mocy decyzji Rady Ambasadorów cały powiat strzelecki pozostawiono w granicach państwa niemieckiego. Na 662 osoby uprawnione do udziału w plebiscycie, do głosowania przystąpiło 626 osób, za przynależnością do Rzeczypospolitej oddano 194 głosy, za przynależnością do Niemiec 439 głosów.
Mimo kryzysu ekonomicznego lat 30 i 40-tych XX wieku, który spowodował odpływ części ludności ze wsi do hut Górnego Śląska w celach zarobkowych, wioska zaczęła się rozwijać kulturalnie i gospodarczo. Poprawił się ich poziom życia, co miało odbicie w wielu budowach, remontach i odbudowach budynków użyteczności publicznej i prywatnej. W 1939 roku Izbicko liczyło 1100 mieszkańców.
Lata II wojny światowej, co jest oczywiste, nie były pomyślne dla mieszkańców. W marcu 1945 roku powiat strzelecki wraz z Izbickiem został przekazany władzom polskim. W 1947 roku zgodnie z zarządzeniem wojewody śląsko - dąbrowskiego Izbicko stało się siedzibą gminy. W roku 1950 gmina liczyła 5135 mieszkańców. Dziś gmina także ma tutaj swoją siedzibę ale w granicach województwa opolskiego, z którym mieszkańcy są mocno związani.
Więcej informacji na temat historii gminy Izbicko w publikacji pt. "Wędrówki po gminie Izbicko" dostępnej w języku polskim i niemieckim.
